Wieliczka
Narzędzia
Działania
Ogólne
Drukuj lub eksportuj
W innych projektach
Wieliczka | |
Herb | |
Mapa | |
Informacje | |
Państwo | Polska |
Region | Województwo małopolskie |
Powierzchnia | 14 km² |
Ludność | 19 300 |
Nr kierunkowy | (0 12) |
Kod pocztowy | 32-020 |
Strona internetowa |
Wieliczka – niewielkie miasto w województwie małopolskim liczące ok. 19 tys. mieszkańców. Miasto położone jest na południowy wschód od Krakowa. Wieliczka prawa miejskie otrzymała już w roku 1290. W wieku XIV miasto stało się najważniejszym ośrodkiem wydobycia soli w Polsce. Miasto to słynie z wielu zabytków, z których najważniejszym jest kopalnia soli czynna od XIII wieku.
Wieliczka leży na południowy wschód od Krakowa. Z centrum Krakowa do Wieliczki samochodem jest około 12 km, a pociągiem około 15 km. Miasto leży w kotlinie między dwoma grzbietami wzgórz pogórza Wielickiego. Grzbietem północnym ciągnie się szlak komunikacyjny z Krakowa w kierunku granicy z Ukrainą.
Herbem miasta Wieliczka jest niebieska tarcza na której umieszczono drewniany młot i dwa kilofy po bokach w kolorze żółtym. Są to narzędzia używane do wydobycia soli. Po raz pierwszy symbol ten został użyty przez władze miejskie około XIII-XIV wieku, czyli niedługo po nadaniu praw miejskich.
Historia Wieliczki jest ściśle związana z odkrytymi w XII wieku złożami soli kamiennej. W roku 1290 książę Przemysław II wydany rok wcześniej dokument fundacyjny Henryka Probusa, zezwalający braciom Jeskowi i Hysinboldowi założyć w miejscowości Wielka Sól miasto na prawie Frankońskim.
Ponieważ dochody z soli przynosiło państwu Polskiemu wielkie korzyści Wieliczka cieszyła się dużym zainteresowaniem monarchów.
Miasto od założenia do czasów potopu szwedzkiego przeżywało duży wzrost. Później w roku 1651 na skutek zarazy ludność została zdziesiątkowana. Po czasach potopu i zarazy nastąpiła jeszcze chwila rozwoju miasta po wiktorii wiedeńskiej kiedy Jan III Sobieski ufundował dzwonnice w centrum miasta. Rozwój ten trwał jednak krótko ponieważ w 1772 roku miasto dostało się pod zabór austriacki. Wieliczka odzyskała niepodległość wraz z innymi polskimi miastami w roku 1918 roku po zakończeniu I wojny światowej. A od 6 września 1939 r. przez prawie 5 lat trwała okupacja niemiecka.
Wieliczkę z racji posiadania wielkiego skarbu kultury jakim jest kopalnia soli, w 1978 r. wpisano na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO co niewątpliwie jest dla miasta ogromnym wyróżnieniem.Tym samym miasto dołączyło do takich drób kultury jak na przykład Stonehenge w Wielkiej Brytanii, czy też Piramid w Gizie, a w Polsce na przykład Hala Ludowa we Wrocławiu.
Podziemna trasa turystyczna ściąga do Wieliczki turystów z całego świata i niewątpliwie stanowi o sile Wieliczki na turystycznym rynku Europy.
Do Wieliczki dojechać można na wiele sposobów. Oto kilka z nich:
Od strony Krakowa można dojechać drogą krajową numer 94.
Od Rzeszowa drogą krajową numer 4 do Tarnowa i dalej autostradą A4.
Do Wieliczki można dojechać pociągiem z Krakowa Głównego oraz z lotniska w Balicach. Połączenie zapewniają Koleje Małopolskie. Czas podróży z Krakowa wynosi około 25 minut, bilet kosztuje 3,50 zł(stan na: sie.2018).
W Wieliczce znajdują się dwie stacje kolejowe: Wieliczka Park oraz Wieliczka Rynek-Kopalnia.
Najbliższym portem lotniczym jest Kraków z lotniskiem w Balicach.
Podróż autobusem do Wieliczki jest bardzo utrudniona z powodu znikomej ilości połączeń. Często przesiadka w Krakowie jest jedynym wyjściem, aby dojechać do Wieliczki tym środkiem transportu.
Miasto ma bardzo dobrze rozwiniętą komunikację mikrobusową.
Busy obsługują połączenia bliższe takie jak Kraków, Gdów, Niepołomice, Biskupice, Dobczyce, jak i dalsze Limanowa, Brzesko. Należy jednak uważać ponieważ busy w Wieliczce zatrzymują się na różnych przystankach.
Krakowska Komunikacja Miejska oferuje następujące połączenia:
Linią 204 oraz 244 do Wieliczki można dojechać z Borku Fałęckiego.
Linią 304 dojedziemy do Wieliczki z przystanku Dworzec Główny Zachód (GALERIA).
A linią nocną 904 dojedziemy z przystanku PRĄDNIK BIAŁY.