Rakoniewice
Narzędzia
Działania
Ogólne
Drukuj lub eksportuj
W innych projektach
Rakoniewice | |
Wielkopolskie Muzeum Pożarnictwa w szachulcowym kościele z 1763 r. | |
Herb | |
Informacje | |
Państwo | Polska |
Region | województwo wielkopolskie |
Powierzchnia | 3,4 km² |
Ludność | 3322 |
Nr kierunkowy | (+48) 61 |
Kod pocztowy | 62-067 |
Strona internetowa |
Rakoniewice – miasto w Polsce, w województwie wielkopolskim, w powiecie grodziskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Rakoniewice.
W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do ówczesnego województwa poznańskiego.
Współrzędne geograficzne: 52°08′27"N, 16°16′23″E
Miasto liczy ok. 3300 mieszkańców. Leży w odległości 12 km na południowy zachód od Grodziska Wielkopolskiego.
Przez miasto przebiega droga krajowa nr 32 Stęszew - Wolsztyn - Zielona Góra - Gubin i linia kolejowa nr 357 Wolsztyn - Grodzisk Wielkopolski - Luboń koło Poznania - Poznań ze stacją Rakoniewice.
Osada została założona w 1252 r., a nazwę wzięła od komesa wielkopolskiego Rakonia. Prawa miejskie Rakoniewice uzyskały staraniem wojewody Krzysztofa Grzymułtowskiego w 1662 r. Lokacja Rakoniewic w XVII w. związana była z osadnictwem protestantów ze Śląska, którym sprzyjali właściciele majątku. Miasto stało się ośrodkiem rzemieślniczo - handlowym w rolniczej okolicy. Wśród zajęć ludności wyróżniały się hodowla i handel pijawkami oraz produkcja młynków do kawy.
W 1707 spalili je Szwedzi.
W latach 1869-1872 swą pierwszą praktykę lekarską prowadził tutaj Robert Koch, odkrywca prątków gruźlicy, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny w 1905 r. za badania nad gruźlicą. Dłuższy czas jednak pracował w nieodległym Wolsztynie.
W latach 1901-1906 miasto było widownią strajków szkolnych.
Oddział z Rakoniewic brał udział w powstaniu wielkopolskim w 1919 r.
Obecnie pl. Powstańców Wielkopolskich o dość znacznych rozmiarach (115x105 m) – centrum układu urbanistycznego z XVII w. Dawnie jednolicie zabudowany domami drewnianymi i szachulcowymi charakterystycznymi dla zabudowy rynków miast wielkopolskich. Wzniesione z nietrwałego materiału domy spaliły się w czasie dwóch wielkich pożarów w latach 1877 i 1927. Zachowały się tylko 4 takie domy podcieniowe z XVIII w., posiadające ciemne kuchnie i częściowo autentyczne stropy. Dom nr 2 wg tradycji był najpierw mieszkaniem pastora a potem bednarza. W domu nr 40 mieściła się najpierw karczma a potem kuźnia.
W 2009 r. zaaranżowano na nowo nawierzchnię placu rynkowego i zbudowano fontannę – pomnik strażaków, dzieło Roberta Sobocińskiego.
Mieszczanie z Rakoniewic byli w większości wyznania ewangelickiego, dlatego założyciel miasta, Krzysztof Grzymułtowski ufundował w narożniku rynku protestancki zbór. W 1783 r. kościół został gruntownie odrestaurowany, a w 18 lat później dobudowano doń wieżę o drewnianej konstrukcji słupowej, zwieńczoną baniastym hełmem. Na wieży odmierza godziny odremontowany zegar z zabytkowym mechanizmem z 1881 r. Szachulcowa budowla do naszych czasów dotrwała, ale po II wojnie światowej stała opuszczona.
Na początku lat 70. XX w. działacze wolsztyńskiego oddziału PTTK zaproponowali, aby w opuszczonym i zdewastowanym kościele urządzić muzeum pożarnictwa. Był to bowiem czas, w którym ochotnicze straże pożarne posiadały jeszcze sporo starego, wychodzącego z użycia sprzętu pożarniczego, który jednak stopniowo wymieniały na nowy, szkoda jednak było unicestwić historyczny sprzęt i wyposażenie. W latach 1972-1794 przeprowadzono remont i adaptację pomieszczeń a 16 czerwca 1974 r. otwarto Wielkopolskie Muzeum Pożarnictwa PTTK.
Ekspozycja prezentowała tradycje, formy pracy, dorobek i wyposażenie ochotniczych straży pożarnych, pochodzących z darów różnych osób, instytucji, a szczególnie ochotniczych straży ogniowych z terenu całej Wielkopolski.
Osobliwe wrażenie wywiera ekspozycja muzealna muzeum techniki w wnętrzu typowym dla kościołów protestanckich z dwiema kondygnacjami balkonów. Szczególne zainteresowanie budzą eksponowane na parterze stare sikawki – konne wozy bojowe głównie z początków XX w., ale szczególnie najstarszy (w całości drewniany) sygnowany datą 1786. Także motopompy z okresu międzywojennego ale i sprzed kilkunastu lat, hełmy, puchary i medale z zawodów pożarniczych. Z góry zwisają żyrandole wykonane z kół wozów strażackich.
Dla pomieszczenia kolekcji wyłączonych już ze służby samochodów pożarniczych wybudowano w latach 1983-1984 w głębi podwórza dwa pawilony.
Na 30-lecie muzeum wyremontowano sąsiadujący budynek dawnej szkoły i przeniesiono do niego mundury, sztandary straży pożarnych (najstarszy z 1882 r. pochodzi z Ostroroga, malowany na płótnie). Także plakaty promujące ochotnicze straże ogniowe i ochronę przeciwpożarową, wydawnictwa propagandowe i instruktażowe.
Częścią muzeum jest też pracownia przyrodnicza z bogatymi zbiorami Albina Łąckiego. A także dział poświęcony miastu – jego dziejom, zabytkom i współczesności. W bibliotece było ponad 3 000 woluminów publikacji specjalistycznych.
Początkowo było to jedno z wielu muzeów PTTK, następnie opiekę nad nim przejął samorząd lokalny.
Dziś Wielkopolskie Muzeum Pożarnictwa (oddział Centralnego Muzeum Pożarnictwa w Mysłowicach) jest największą atrakcją miasteczka.Wielkopolskie Muzeum Pożarnictwa ul. Kościelna 1, tel. 614441158
Ten artykuł ma już minimum informacji, które czynią go użytecznym. Jednak jeszcze wiele brakuje, aby stał się przewodnikiem. Możesz pomóc uzupełniając luki i rozbudowując już rozpoczęte sekcje. |